Voor elkaar zorgen

We zijn katholiek. Een grote geloofsgemeenschap, waar mensen voor elkaar zorgen in tijden van lief en leed. Zoals Jezus dat deed: nabij zijn en inspireren. Iedereen is welkom, niemand uitgesloten. In de Bijbel is veel over Jezus geschreven en hij is ook zelf aan het woord. Dat inspireert ons. Misschien jou ook. Je kan troost halen uit je geloof. Misschien kan je iets opmerken van Gods nabijheid in de natuur, in prachtige muziek of een goed gesprek met iemand.

Bijbel als inspiratiebron

De Bijbel is ons geloofsboek. Je vindt er verhalen, gedichten, reisverslagen, levenslessen en gebeurtenissen van mensen die de nabijheid van God hebben gevoeld in hun leven. In alle verhalen is de rode draad 'bevrijding'. Of het nou gaat om het scheppingsverhaal van donker naar licht, de uittocht uit Egypte van slavernij naar vrijheid of het sterven van Jezus en zijn verrijzenis. Het is een boek van hoop en troost, want wat er ook gebeurt: het komt goed! Hoewel de teksten al heel erg oud zijn, kan je ervaren dat het over jou gaat. Over wat je nu meemaakt.  Troostvol is het vertrouwen, dat je nooit dieper zult vallen dan in Gods hand. 

Rituelen bij ziekte en sterven

Wanneer je ernstig ziek bent of kracht nodig hebt in een zorgwekkende situatie, kan een priester gevraagd worden voor de ziekenzalving. Er wordt samen met jou gebeden, je wordt gezalfd met heilige olie en de priester legt de handen op. Zo kan je de liefdevolle nabijheid van God ervaren, ondervinden dat je het lijden niet alleen hoeft te dragen. Als het einde van het leven gekomen is, kan de ziekenzalving je kracht geven om je leven in alle rust in de handen van God leggen.  

Rituelen in een katholieke uitvaart

In onze geloofstraditie kennen we ook rituelen rondom rouw.  In het bijzonder bij een uitvaart. 

Bij een uitvaart besprenkelt de voorganger de overledene met water, ter herinnering aan de doop. De nabestaanden steken de kaarsen rond de overledene aan, met het licht van de Paaskaars. Daarmee zeggen we:  de dood heeft niet het laatste woord, we mogen verder leven in de liefde van God. Over de dood heen. Er is een gedachteniskruisje gemaakt met daarop de naam van de overledene, die wordt samen in de kerk aan de gedenkmuur opgehangen. Zo blijft zijn of haar naam klinken in de geloofsgemeenschap. Aan het eind van de viering besprenkelt en bewierookt de voorganger de overledene. Zo eren we de overledene en danken we God dat deze mens deel uit maakte van ons leven. We wijden hem tenslotte toe aan God. Hij neemt de zorgen van ons over. 

Tussen deze rituele handelingen klinken troostende gedichten, teksten en muziek die voor de nabestaanden en de overledene waardevol zijn. Ook lezen we uit de Bijbel. Samen zoeken we een passende tekst die troost geeft en hoop. We geloven dat Gods adem in deze persoon geleefd heeft. In gebeden spreken we onze gevoelens uit en onze dankbaarheid. 

In een stoet begeleiden we de overledene naar de laatste rustplaats. Bij het graf wordt door de voorganger nog een laatste gebed uitgesproken en is er ruimte voor de nabestaanden om een korte tekst of een dankwoord uit te spreken. Bij het graf zijn verschillende symbolische handelingen mogelijk, zoals het maken van een buiging of het neerleggen van een bloem. Ook kan het strooien van zand op de kist troostend zijn. Samen begraven. In een crematorium is er vaak ruimte om nog even langs de baar te lopen, directe nabestaanden kunnen soms mee gaan tot de oven.  

Een katholieke uitvaart vindt meestal in de kerk plaats, maar een voorganger kan ook mee gaan naar een aula. De afscheidsviering wordt altijd in goed overleg samengesteld. Een persoonlijk afscheid waarbij jouw wensen en die van de kerk vaak prima kunnen samengaan.